محصولات برند اینتل
اینتل (Intel)
اینتل یک شرکت بینالمللی تولیدکنندهی پردازندهی کامپیوتر است که بهعنوان یکی از پیشگامان عصر جدید پردازش شناخته میشود. دفتر اصلی اینتل در سانتا کلارا، کالیفرنیا و در سیلیکون ولی واقع است. اینتل بهعنوان مخترع پردازندههای x86 در جهان شناخته میشود؛ پردازندههایی که در اکثر کامپیوترهای شخصی در دنیای امروز استفاده میشوند. از شرکتهای بزرگی که مشتریان اصلی اینتل هستند میتوان به لنوو، اچپی و دل اشاره کرد. قبل از سال ۲۰۲۰، اپل نیز یکی از مشتریان اصلی اینتل بود. اینتل در زمینهی تولید دیگر قطعات کامپیوتر، از حافظههای جانبی تا تجهیزات شبکه نیز فعالیت دارد.اینتل که ابتدا در زمینهی تولید رم فعالیت داشت، اولین پردازندههای تجاری خود را در سال ۱۹۷۱ به بازار عرضه کرد. البته دوران شکوفایی این برند به زمانی بازمیگردد که کامپیوترهای شخصی به اوج محبوبیت رسیدند و به این ترتیب، اینتل نیز سوار بر موج ایجادشده، توانست سهم قابل توجهی از بازار را از آنِ خود کند.
تاریخچه اینتل
اینتل در سال ۱۹۶۸ توسط گوردون ای. مور و رابرت نویس بنیانگذاری شد. مور شیمیدان و رابرت نویس، فیزیکدانی بود که بهعنوان یکی از مخترعان مدار مجتمع (IC) شناخته میشود. مور و نویس پیش از تأسیس اینتل در شرکت Fairchild Semiconductor مشغول به کار بودند. نویس در اواسط سال ۱۹۹۰ درگذشت. گوردون مور که یکی از سرشناسترین چهرههای صنعت تراشه محسوب میشود، پنجم فروردین 1396 در سن ۹۴ سالگی از دنیا رفت.
سرمایهی اولیهی جذبشده برای شروع کار اینتل، ۲٫۵ میلیون دلار گزارش شده است که دو سال پس از تأسیس، با عرضهی عمومی سهام به ۶٫۸ میلیون دلار رسید. یکی از کارمندان مهم اینتل در روزهای ابتدایی، اندی گروو بود که بعدها بهعنوان مدیر، در شکلگیری دوران طلایی اینتل در دهههای ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، نقش مهمی داشت.مور و نویس برای انتخاب نام شرکت، از همان ابتدا مخالف ترکیب مور - نویس بودند؛ چرا که این ترکیب، اصطلاح More Noise را در ذهن مخاطب ایجاد میکرد و قطعا برای یک شرکت الکترونیکی، نام مناسبی نبود.آنها ابتدا شرکت را در ۱۸ جولای ۱۹۶۸ با نام N M Electonics تأسیس کردند. در انتهای همان ماه، نام Intel برای شرکت انتخاب شد. این نام از ترکیب Integrated Electronics ساخته شده است. البته این برند در ابتدا تحت مالکیت شرکت هتلداری Intelco بود؛ از این رو بنیانگذاران اینتل مجبور شدند حقوق آن را از شرکت مذکور خریداری کنند.
اولین محصولات
اینتل در ابتدای تأسیس بهعنوان تولیدکنندهی مدارهای منطقی شناخته میشد؛ اما بنیانگذاران آن هدف خود را بازار حافظههای نیمههادی تعیین کرده بودند. در آن زمان پیشبینی میشد که این حافظهها جایگزین حافظههای با ساختار آهنربایی (مشهور به Core) شوند. اولین محصول آنها در این بازار، یک حافظهی رم استاتیک ۶۴ بیتی بود که تقریبا دو برابر محصولات رقبا سرعت داشت. محصولات دیگر اینتل که در سال ۱۹۶۹ تولید شدند، حافظهی ۱٬۰۲۴ بیتی و اولین حافظهی رم استاتیک ۲۵۶ بیتی بر مبنای ماسفت (ترانزیستور اثر میدانی نیمههادی-اکسید-فلز) بود. رم ماسفت اینتل که با نام ۱۱۰۱ عرضه شده بود، ساختاری پیچیده داشت و تولید و بهکارگیری آن در کامپیوترهای بزرگ، بصرفه نبود. محصول بعدی با نام ۱۱۰۳ در سال ۱۹۷۰ به بازار عرضه شد و بهعنوان حافظهی رم داینامیک یا DRAM شناخته میشد و لقب پرفروشترین تراشهی حافظه جهان در سال ۱۹۷۲ را به خود اختصاص داد.
تاریخچه محصولات اینتل
اولین محصولات اینتل، حافظههای رم استاتیک و داینامیک بودند. پس از مدتی مهندسان این شرکت مسیر محصولات را به ریزپردازندهها تغییر دادند و اینتل ۴۰۰۴ در نوامبر سال ۱۹۷۱ به بازار عرضه شد.بهطور حتم، اینتل موفقیتهای بزرگ دههی دوم خود را به کامپیوتر شخصی IBM مدیون است. این شرکت در سال ۱۹۸۱ کامپیوتر شخصی خود را معرفی و از پردازندهی ۸۰۲۸۶ اینتل در آن استفاده کرد.
یک سال بعد، شرکت Compaq اولین کامپیوتر شخصی با استفاده از طرحهای آیبیام را به بازار عرضه کرد که از نسخهی سریعتر ۸۰۲۸۶ در آن استفاده شد. این شرکت در سال ۱۹۸۶ سیستمی بر مبنای پردازندهی سریعتر یعنی ۸۰۳۸۶ عرضه کرد و با شکست اولیهی آیبیام در بازار کامپیوترهای شخصی، توانست اینتل را نیز به تأمینکنندهی اصلی سختافزارهای کامپیوتر تبدیل کند.
ریزپردازندهی ۳۸۶
بهخاطر تقاضای تولیدکنندگان کامپیوتر، اینتل فناوری پردازندههای اولیهی خود را با دیگر تولیدکنندگان پردازنده همچون AMD به اشتراک میگذاشت. مدیرعامل وقت اینتل یعنی اندرو گروو تصمیم گرفت مسیر تولیدات شرکت را حرفهایتر کند و محصول بعدی را با رقبا به اشتراک نگذارد. این محصول که Intel 386 نام داشت، در کامپیوترهای شخصی شرکت کامپک استفاده شد و سلطهی اینتل را در بازار سختافزار تضمین کرد.
پنتیوم، ایتانیوم و ۴۸۶
با شروع سال ۱۹۸۹، فرمانروای صنعت پردازنده تصمیم گرفت دورهی زمانی عرضهی محصول جدید را به دو سال کاهش دهد. در همان زمان، آنها کار روی پروژههای جدید با کدهای P5 و P6 را آغاز کردند. تیم طراحی جدید اینتل در این سالها، ابتدا پردازندهی خود را تحت نام ۴۸۶ طراحی کرد که بعدها با نام ماندگار پنتیوم به بازار عرضه شد. ابتدا در سال ۱۹۹۳، پردازندهی P5 با نام تجاری پنتیوم تحت مالکیت اینتل ثبت و به بازار عرضه شد. کد P6 نیز ابتدا با نام پنتیوم پرو در سال ۱۹۹۵ و سپس با کمی بهبود، با نام Pentium II به بازار عرضه شد.
نام ایتانیوم برای اولین محصولات اینتل با معماری ۶۴ بیتی استفاده شد. با وجود عدم موفقیتهای اولیه در این بازار، اینتل در سالهای بعدی به طراحی بر پایهی این معماری ادامه داد و در سال ۲۰۱۴ بار دیگر سراغ برند ایتانیوم رفت.
Celeron برند ویژهی اینتل برای پردازندههایی بود که در کامپیوترهای ارزانقیمت استفاده میشدند. Celeron که حدودا پنج سال پس از Pentium از راه رسید در تمامی دوران فعالیتش شامل پردازندههایی با قدرت پایین بوده و به تولیدکنندگان کامپیوتر امکان داده است محصولاتی با قیمت پایین بسازند.
اینتل در سال ۲۰۲۳ اعلام کرد که برند Intel Processor را جایگزین Pentium و Celeron میکند. اینتل میخواهد در محصولات ردهبالایش روی برندهای Core و Evo و vPro و در محصولاتی که از نگاه این شرکت «اساسی» هستند، سراغ برند Intel Processor برود.
حافظههای SSD
این نوع حافظه از سال ۲۰۰۸ جایگاه خود را در میان محصولات اینتل پیدا کرد. اولین حافظههای دیسک جامد اینتل با ظرفیت حداکثر ۱۶۰ گیگابایت به بازار عرضه شدند. حافظههای اینتل مانند دیگر شرکتها بر پایهی فناوریهای NAND flash ،mSATA ،PCIe و NVMe تولید میشدند. آخرین نوآوری اینتل در این بخش از بازار، استفاده از فناوری 3D XPoint در حافظههای SSD بود.
ابرکامپیوترها
بخش محصولات فوق پیشرفتهی اینتل با نام Intel Scientific Computers در سال ۱۹۸۴ تأسیس شد. هدف از تأسیس این بخش تولید ابرکامپیوترهایی با استفاده از پردازندههای اینتل بود. در سال ۱۹۹۲ نام این بخش به «واحد سیستمهای ابرپردازشی اینتل» تغییر کرد. از محصولاتی که توسط بخش یادشده طراحی و ساخته شدند، میتوان به ابرکامپیوترهای متعددی همچون Paragon و ASCI Red اشاره کرد. اینتل در سال ۲۰۱۴ اعلام کرد که قصد دارد از پرتوهای نوری جهت افزایش سرعت ابرکامپیوترها استفاده کند. این تصمیم در سال ۲۰۱۵ بهصورت رسمی اجرایی شد و از آن زمان در ابرکامپیوترهای اینتل تنها از پرتوهای نوری جهت تبادل دادهها استفاده میشود.